Ik heb dit al eens gezegd, maar het is het waard om te herhalen… Ik geef bijna geen aandacht aan wat de beurs in het algemeen doet en waar de indexen staan. Ik zoek gewoon naar ondergewaardeerde aandelen.
Maar welke methodes je ook gebruikt bij het maken van beleggingsbeslissingen, met een stijgende markt stijgt ook het risico. Eén van de manieren die ik verkies om mijn risico te verlagen is het zoeken naar zwaar afgestrafte aandelen. Zoals regelmatige lezers al wel weten hou ik ervan om dingen simpel te houden. Een simpele manier om de beurskoersen van aandelen te bekijken is:
Als beurskoersen stijgen, stijgt het risico. Omgekeerd, als ze dalen, daalt het risico.
Hierbij ga je er natuurlijk vanuit dat al de fundamentele gegevens hetzelfde blijven, wat niet altijd waar is, maar bekeken van dag tot dag is dit over het algemeen wel waar.
Waar zit de waarde?
Dus als bij stijgende koersen het risico stijgt, dan is het niet meer dan normaal dat je wil zoeken waar de prijzen dalen om zo het beleggingsrisico te verminderen. Dat is waarschijnlijk waarom zoveel waardebeleggers graag naar de lijst van bedrijven kijken die tegen hun laagste koers van de afgelopen 52-weken noteren.
Dat is inderdaad een leuke lijst, maar er zijn andere lijsten die ik beter vind, zoals deze van de aandelen die het meeste zijn gedaald in de afgelopen maand, kwartaal of jaar, wat dankzij de vele stockscreeners vandaag een stuk makkelijker is geworden.
Momentum bestaat, en zoveel van deze goedkope aandelen worden goedkoper, maar wat ik ook geleerd heb is dat momentum baas is op korte termijn (zes maanden tot een jaar), maar dat de terugkeer naar het gemiddelde het altijd haalt op lange termijn, zeker als je kijkt naar het negatieve momentum.
Als je vandaag naar deze lijsten gaat kijken zie je veel toeleveranciers van de olie- industrie en ook mijnbouw. vaak met dalingen van 50% tot 70% over het afgelopen jaar.
Kijk eerst naar de Balans voor risicobeheer
Ik ben voor een groot deel een Graham & Dodd belegger, ik kijk dus in de eerste plaats naar de balans. Eén van mijn favoriete beleggers is Walter Schloss, en ook hij keek eerst naar de balans. De reden hiervoor is niet dat de balans een beter inzicht geeft in het potentiële beleggingsrendement, maar wel dat de balans een beter beeld geeft van het risico van een aandeel. Iets wat ik geleerd heb van Schloss (niet rechtstreeks uiteraard en spijtig genoeg) is dat één van de beste manieren om risico te verminderen is om een bedrijf te bezitten met een lage schuldgraad en een goede liquiditeit.
Dit geldt zeker voor aandelen die je op de lijsten van laagste koersen terugvindt. Veel van deze bedrijven zijn slechte bedrijven en zullen failliet gaan als ze niet voldoende kapitaal hebben.
Bij het bekijken van zo’n lijsten is het dan ook belangrijk om te zoeken naar bedrijven met lage schulden ten opzichte van het eigen vermogen en een hoge current ratio (vlottende activa / korte termijn schulden; ofwel hoe waarschijnlijk het bedrijf kan voldoen aan haar korte termijn verplichtingen).
Kudde-gedrag veroorzaakt foute prijzen: wees contrair
Als de meerderheid van beleggers een aandeel of een groep aandelen niet leuk vindt, dan worden deze aandelen vaak fout geprijsd. Dit gaat terug tot aan de Magische Formule van Joel Greenblatt waarbij het idee is dat sommige aandelen zullen dalen en sommige zullen stijgen, maar in het geheel genomen, kun je een selectie aandelen bezitten die goede kansen hebben om beter te presteren dan de markt.
De basislogica hierachter is dat bij deze aandelen al het slechte nieuws en de slechte economische omgeving al in de prijs is opgenomen. Als de slechte verwachtingen uitkomen, dan is dit geen verrassing en zal je hypothetisch maar weinig verliezen. Maar als er een klein beetje goed nieuws voorvalt, als de operationele werking van het bedrijf verbetert of de sector ten goede keert, of als er een positieve verrassing is, dan kan het opwaarts potentieel significant zijn.
Het is dus mogelijk om een portefeuille op te bouwen waar de ratio van risico en rendement in het voordeel is van de potentiële winst. Graham vergeleek het hebben van een groep ondergewaardeerde aandelen met de verzekeringsbusiness… In een portefeuille levensverzekeringen met 1000 levens zullen er waarschijnlijk 6 of 8 onverwachte overlijdens voorvallen die geld kosten aan de verzekeringsmaatschappij. Het bedrijf weet uiteraard niet op voorhand welke van deze mensen de ongelukkigen zullen zijn, maar ze weten wel dat als ze de juiste tarieven hanteren ze op de volledige portefeuille winst maken.
Bij beleggen is het idee dat sommige aandelen verliezers zullen zijn, maar dat in het geheel genomen de winnaars de verliezen meer dan compenseren. Dat is de strategie die Walter Schloss gebruikte om bijna 21% per jaar te halen voor meer dan 40 jaar.
Ideeën over de filosofie van Graham/Schloss vs. Buffett
Graham en Schloss beheerden hun portefeuilles geheel anders dan Buffett en andere goede beleggers vandaag. De twee belangrijkste verschillen zijn dat Graham en Schloss er voor kozen om gediversifieerd te zijn en dat ze ook bedrijven kochten zonder competitieve voordelen. Waarbij het laatste waarschijnlijk de reden is voor het eerste.
In tegenstelling tot Buffett welke zijn margin of safety grotendeels wil verkrijgen door de kwaliteit van het bedrijf, zochten Graham en Schloss hun margin of safety in de waarderingen van het bedrijf. Ze wilden goedkope aandelen bezitten, maar ze namen het margin of safety concept nog iets verder, ze wilden niet alleen goedkope aandelen bezitten, ze wilden veel goedkope aandelen. Ze verkregen dus hun veiligheidsmarges door de individuele aandelen en door de diversificatie.
Ik heb eerder al gesproken over waarom ik denk dat de meeste beleggers beter zouden doen als ze hun filosofie dichter lieten aanleunen bij deze van Graham. Er zijn natuurlijk ook veel goede beleggers die werken in de stijl van Buffett om van te leren.
Een aantal van de aandelen die ik momenteel bekijk of bezit zou Buffett nooit kopen. Een sector die veel waardebeleggers mijden is deze van de toeleveranciers aan de olieindustrie, en kan je het hen kwalijk nemen, ze hebben geen competitieve voordelen. Ze zijn verbonden aan een product (olie) waarvan de intrinsieke waarde onmogelijk te bepalen is.
Maar ook Schloss, Templeton en Graham kochten zulk type van bedrijven. Het is niet zo dat zij deze bedrijven of hun sectoren goed vonden of dat ze hun portefeuilles over de sectoren moesten spreiden… ze kochten deze simpelweg omdat ze goedkoop waren. Ze kozen ervoor om goedkope aandelen te kopen
