In het Engels is er de geweldige uitspraak Penny wise, Pound foolish, om iemand aan te duiden die altijd heel sterk op de kleine uitgaven let om daarna soms bakken geld uit het raam te gooien bij een grote aankoop.
Op de beurs kom je ze ook vaak tegen. Mensen die heel spaarzaam leven om dan daarna hun geld te beleggen in een bedrijf dat ze niet kennen. Soms loopt dat goed af, maar spijtig genoeg niet altijd.
Ik ben op de beurs waarschijnlijk het omgekeerde van wat met die uitspraak bedoeld wordt.
Zoals jullie ondertussen al wel weten ben ik een echte langetermijnbelegger. Ik kijk naar de onderliggende bedrijven, zie of ze een mooi toekomstperspectief hebben, degelijk management, een sterke balans enzoverder. Ik koop ze ook enkel als ze goedkoop genoeg zijn. Vaak wil dat zeggen dat ze tijdelijke problemen hebben, of in een dal zitten van een cyclus.
Of om het visueel voor te stellen:
Mijn aandacht is dan gefocust op de groene lijn, welke de waarde van het bedrijf moet voorstellen.
De blauwe lijn welke de beurskoers moet voorstellen, bekijk ik enkel als een hulpmiddel om aan- en verkopen te doen. Noteert het aandeel genoeg onder de groene lijn, dan zal ik kopen. Noteert deze er voldoende boven, dan ga ik over tot verkoop.
Een typisch beeld van mijn aan- en verkopen heb ik aangeduid met de groene en rode pijl.
Ik kijk dus naar de grote zaken. Met andere woorden met mijn ponden zit het goed op de lange termijn, maar ik zou nog veel meer extra pennies kunnen maken door ook wat aandacht te hebben voor de korte termijn.
Af en toe krijg ik van een lezer een vraag binnen die me even met de neus op deze feiten drukt, waarvoor dank trouwens, en dan ga ik op zoek naar manieren om toch ook meer te kunnen profiteren van de korte termijn.
Maar waar stopt de lijn tussen rekening houden met kortetermijnproblemen (bijvoorbeeld lage of hoge grondstofprijzen, productiebeperkingen,…) en het proberen te timen van de markt?
Ik blijf opzoek naar dit evenwicht, maar de focus blijft wel de groene lijn!
