Lang leve de compounders

Laat me maar meteen verontschuldigen voor het gebruik van het woord compounder. Misschien ligt het aan mij, maar ik vond echt geen Nederlandstalig woord dat maar enigszins in de buurt kwam van wat bedoeld wordt met dat mooie Engelse woord.

Ik weet niet hoe u het ervaart, maar voor mij klinkt het als muziek in de oren: een com-poun-der.  Dat is zoiets als een  “geld-maak-machine” zeg maar. Een soort van “Ezeltje-strek-je”

Nochtans staat het voor de aandeelhouder in schril contrast met het ontvangen van dividenden. Echte compounders geven namelijk niets aan de aandeelhouder. Ze houden de centen bij en maken er nog meer centen  van. Deze bedrijven herinvesteren alle vrije kasstroom in het bedrijf zelf. Ze herinvesteren in groei. Op die manier blijft de verworven cash in het bedrijf en vloeit het niet weg. Ze verhogen het kapitaal van het bedrijf met het nieuw verworven kapitaal. Ze stellen samen, ze compounden.

Je kan als bedrijf compounden en je kan als belegger compounden. Laat ons eerst eens kijken wat compounden betekent voor de belegger en de kleine spaarder.

Of de uitspraak echt van hem kwam weet ik niet, maar men beweert wel dat Einstein het compounden als 8^ste wereldwonder benoemde. Het wonder van de samengestelde interest. Iemand die vanaf zijn 24^ste gedurende 44 jaar dus tot zijn 68^ste elk jaar 1.000 euro spaart zal op pensioenleeftijd aan een bescheiden rendement van 4% een goeie 115.000 euro op zijn rekening hebben. Iemand die 22 jaar later start maar wel 2.000 euro per maand inlegt (dus hetzelfde bedrag) zal maar een goeie 71.000 euro gespaard hebben. Het wonder van de samengestelde intrest bestaat er in om gedurende lange termijn je kleine winsten herbeleggen. Dat maakt dus dat sparen over 44 jaar 60% meer oplevert dan het dubbele bedrag sparen over 22 jaar. En dat bij 4% rendement.

Als je dat gaat doen aan meer realistische rendementen die je van goede bedrijven kan bekomen op de beurs door bijvoorbeeld in holdings te beleggen en je haalt een rendement van 8% dan is het verschil nog groter. Dan gaat de lange termijn spaarder 3 keer meer verzameld hebben, namelijk 360.000 tegenover 120.000.

Mohnish Pabrai

De man die compounden een smoel gaf is Mohnish Pabrai. Hij is één van mijn helden, deze Amerikaan met Indische roots. Deze fameuze belegger bekend van zijn boek Dhandho Investor, schafte zich een nummerplaat aan COMLB26. LB is het Engelse symbool voor ‘pound’. Je dient zijn nummerplaat dus te lezen als Compound 26. 

Wat symboliseert hij daarmee?

Hij redeneert dat indien hij goed zijn huiswerk doet en geduldig kansen afwacht, hij bedrijven kan kopen aan de helft van de prijs. Het fameuze euro muntstuk kopen voor de prijs 50 cent. Als je dan drie jaar wacht en redeneert dat op die drie jaar het bedrijf naar zijn faire, zijn ‘echte’ waarde zou moeten evolueren, dan heb je op drie jaar tijd je geld verdubbelt. Dan realiseer je 26% jaarlijkse groei van je kapitaal. 

Verdubbelen om de drie jaar staat gelijk aan 26% compounding

Dat was zijn strategie die hij bespreekt in zijn boek, en dat is ook de redenering van value investors, van waardebeleggers.

Je koopt dus een taart aan de halve prijs en verkoopt die drie jaar later aan de volle prijs. Je taart, of anders gezegd je bedrijf dat je koopt hoeft niet in waarde te vergroten. Het is de markt die inziet dat het ondergewaardeerd was. Dit staat gelijk met ‘multiple expansion’. Iets wat Sam in één van de  vorige podcasts al besprak.

Dat spelletje is om verschillende redenen niet zo eenvoudig als het lijkt. Je hebt immers een  foutenmarge op je inschattingen of de markt ziet het niet zo snel.  Als waardebelegger dien je het moment van verkoop ook in te schatten en op dat moment is er misschien ook geen taart aan halve prijs binnen jouw bereik om te herinvesteren. Dus in de praktijk is die 26% moeilijk te bereiken en zijn we als waardebelegger best tevreden met de helft van die compounding rate.

Het andere spelletje

Nu stelt Pabrai dat er nog een interessanter spelletje is. In plaats van naar vreselijk afgeprijsde bedrijven te gaan zoeken steekt hij vandaag zijn energie in het zoeken naar bedrijven die uit zichzelf compounden.

Hij zoekt nog steeds taarten die goedkoop zijn, maar niet noodzakelijk aan 50% discount, maar wel taarten die jarenlang groeien. Bekijk onderstaand schema: je koopt een taart aan 25% korting, maar als die taart 15% jaarlijks groeit dan bereik je na drie jaar hetzelfde resultaat. Je inleg van 75€ is verdubbeld naar 150€.

Op die manier kan je 26% compounden door een bedrijf te vinden dat 15% jaarlijks groeit en waarbij de onderwaardering aan 10% jaarlijks wordt dichtgereden.

Nu heeft dit laatste spelletje een enorm voordeel: je laat je goede bedrijven voor jou werken en je bewaakt de evolutie van die bedrijven die je gevonden hebt. Je hoeft niet permanent op zoek te gaan naar nieuwe koopjes aan 50% discount. 

Hij geeft in een recent interview voor The Investor Podcast een uitgebreide uitleg hierover en hij vernoemt enkele voorbeelden zoals Walmart van 1970 tot 2021: Sam Walton, de oprichter, is overleden maar de familie heeft nooit verkocht. Ze hebben steeds verder ge-compound. Zeer eenvoudige business, een competitief voordeel dat gemakkelijk te begrijpen is.

Pabrai stelt zich de vraag waarom geen enkele institutionele belegger het aandeel gehouden heeft gedurende 30 jaar? Wat is de reden dat je ooit zou verkopen? Hij redeneert dat de beste investeerders  entrepreneurs zijn die nooit verkopen. Dit compounding framework is een heel sterk denkkader.

Is de business intact? Is hij beter aan het worden? Groeit de marge? Zijn vooral er herinvesterings-mogelijkheden? Dan behouden we het aandeel. Je gebruikt in feite hetzelfde framework als de oprichter. Denk zoals de oprichter. Daarom houden we van bedrijven waar de oprichter nog aan het roer staat. 

Pabrai citeert het voorbeeld van een fondsbeheerder, Nick Sleep. Hij verkocht zijn Nomad investing fonds waarmee hij +18% jaarlijks gemiddeld  realiseerde over een periode van 12 jaar. Hij investeerde vervolgens in 3 bedrijven waarvan hij wou dat hij de oprichter was. ‘Denk als een oprichter’ heeft hij letterlijk toegepast.

Lange termijn compounders vinden is nu de focus van Mohnish. Het is zijn vernieuwd denkkader. 8 à 10 sterke lange termijn businesses vinden is zijn fulltime bezigheid nu.

Spawners

Mohnish noemt deze bedrijven ‘spawners’ . Je kan dat vertalen als ‘kwekers’, ze kweken kapitaal. Ze doen dat door nieuwe business te ontwikkelen. Bedrijven die de kracht hebben om nieuwe business te vinden naast het ‘moederschip’ zijn uitzonderlijk. Een nieuwe business creëren zoals Amazon en Microsoft deden is niet evident. 

Deze oprichters vinden – die die gave hebben – is niet eenvoudig. Spawners doen goede overnames en vinden nieuwe business uit. Ze zijn geweldige kapitaal allocators.

Bedrijven die herinvesteren betalen ook minder belastingen.  Pabrai noemt met een knipoog de overheid de grootste verstrekker van risicokapitaal. Je herbelegt, je maakt daardoor in eerste instantie minder winst en betaalt dus minder belastingen. Je kan risico nemen en investeren voor de lange termijn, de overheid komt haar geld niet opvragen. Misschien betaal je die belastingen zelfs nooit aan de fiscus. Ze klagen ook niet indien het niet terug komt.

Spawning is ook veel beter dan het inkopen van eigen aandelen of uitbetalen van dividenden.

Voorwaarde is dat de CEO een goede kapitaal allocator is. Hij dient het geld goed te besteden.  De drie eigenschappen zijn:

1. Hij ziet hoe het geld terugkomt binnen 3 tot 5 jaar. 
2. Hij vergist zich weinig
3. Hij ziet de opportuniteiten die anderen niet zien

Amazon’s succes komt niet van de retail business, wel van  Spawning, het kweken en uitbroeden van goede ideeën.

Als belegger dien je veel geduld te hebben wanneer je een spawner gevonden hebt. Je dient goed te zijn in ‘de verf zien drogen’ zoals hij het zo mooi uitdrukt.

Zelfs met een eindeloos geduldige mindset is het niet makkelijk om het bedrijf niet te verkopen

Pas als je jezelf in een meditatieve staat bevindt en bij het kijken naar een witte muur die pas geverfd is een aangenaam gevoel krijgt, … pas wanneer je dat  leuk vindt, dan ben je klaar om te gaan investeren.

Het is zoals de sushi kok die rijst leert koken gedurende 5 jaar of Phelps die in zijn boek ‘ 100 tot 1 in stock market’ stelt dat elke verkoop een erkenning is van een vergissing… 

En nu?

Wanneer we geboren zijn heeft de schepper het grandioos verknoeid want hij bezorgde ons geen handleiding. We zoeken allemaal onze weg door te kopiëren wat anderen doen, trial & error.

De correcte manier om echt te weten wat je wil, is te volgen wat je graag doet. Op dat vlak loopt mijn persoonlijke ervaring zeer parallel wat ook Mohnish Pabrai meemaakte.

De opbouw van mijn bedrijf gedurende bijna 20 jaar was geweldig, maar het was hoog tijd om iets anders te doen want ik werd een people manager, problemen van anderen oplossen. Dat gaf me op den duur niet meer de nodige voldoening. De verkoop van het bedrijf kwam voor mij op het juiste moment en was het beste wat me kon overkomen. 

Het heeft me toegelaten om te ontdekken wat me beter ligt. En daar geniet ik nu met volle teugen van.

Wie je bent, dat kan je niet veranderen. Je bent wie je bent. Als je niet doet wat met je design overeenkomt zal je op den duur ongelukkig zijn. De zoektocht naar wat je echt goed ligt, is moeilijk maar belangrijk. 

Ik weet nu behoorlijk goed wat mij scherp en geboeid houd. En dat is – samen met Sam – zoeken naar mooie bedrijven waar ik eigenaar wil van zijn. De beurs is de marktplaats die ons die gelegenheid biedt. Daar de compounders zoeken en vinden die vervolgens het werk voor ons doen. Meer moet dat niet zijn.