Vorig jaar met de eerste lockdown nam de interesse om te beleggen toe, en we zagen deze interesse tot op vandaag stijgen. Tegen eind vorig jaar werd het al duidelijk dat de gezonde interesse voor beleggen, welke we in de eerste jaarhelft zagen, steeds meer plaats moest ruimen voor speculatie. De term “raketjes”, welke aandelen voorstellen die fors gaan stijgen, werd gemeengoed.
Bij de jaarwisseling werd ik al behoorlijk wat somberder wanneer ik de vragen zag van nieuwe beleggers. Iedereen wou gewoon op de trein springen en verwachtte exponentiële winsten, vaak zonder er om te geven in wat men belegt.
Naast de forse stijging in koers voor een hoop hype bedrijven was dit ook brandstof op het vuur voor crypto, en vandaag is de crypto markt dan ook the place to be voor de nieuwe beleggers.
Ik zal het zelf alvast zeggen, ik ben absoluut niet mee als het over crypto gaat. Begrijp me niet verkeerd, ik ben wel mee als het gaat over blockchain technologie, maar de cryptomunten welke daarvan een product zijn, nee dat begrijp ik niet. Ik begrijp niet dat iemand daar geld in steekt. Het is voor mij eerder een uitwas en een symbool voor wat voor mij als een foute mentaliteit aanvoelt wanneer het aankomt op beleggen.
Investeren of handelen?
Beleggen, of misschien kan ik het beter investeren noemen, doe ik om in de toekomst geld te verdienen aan deze belegging. Ik geef toe dat het rendement komt uit twee delen, namelijk de dividenden, huur of rente die je ontvangt en de uiteindelijke prijs bij verkoop.
Bij een vastrentend product is de uiteindelijke verkoopprijs of terugbetaling vaak enkel de hoofdsom en dien je rekening te houden met de inflatie voor je je totale rendement kent. Bij vastgoed stijgt de prijs vaak sneller dan de inflatie en kan je nog een extra winst halen bovenop de netto huur die je ontving. Bij bedrijven wordt voor mij het belangrijkste deel van de prijs bij verkoop bepaald door de winsten die werden geherinvesteerd en hierdoor voor groei zorgden. Kortom het bedrijf wordt gaandeweg meer waard, en dat kan heel snel gaan.
Het andere aspect dat de verkoopprijs bepaalt, is wat iemand anders ervoor wil betalen. In een economische wereld zou dit opnieuw de waarde zijn van de geldstromen welke deze in de toekomst kan opleveren. In de realiteit is het echter wat een ander bereid is ervoor te betalen. Laat ik het heel simpel voorstellen en groei even buiten beschouwing laten. In sommige periodes en voor sommige bedrijven zijn mensen maar bereid 10 keer de winst te betalen (ofwel 10% rendement) en voor andere bedrijven zijn ze bereid 60 keer of meer deze winst te betalen (1,7% rendement).
Soms kun je zelfs bedrijven kopen die tegen 4x de winst (25% rendement) of zelfs onder de prijs van al hun activa noteren. Bij deze laatste zou het dan een goede strategie zijn deze te kopen en al deze activa gewoon te verkopen en het verschil op zak te steken.
Maar vandaag zien we opnieuw steeds meer beleggers bedrijven of andere zaken, zoals crypto, kopen gewoon omdat de koers stijgt of in het verleden fors is gestegen. Ze gaan ervan uit dat deze prijs zal blijven stijgen en er later wel iemand meer zal betalen voor hun munten of aandelen. In het Engels noemt men dit ‘the greater fool theory’. Het maakt voor hen vaak totaal niet meer uit wat ze kopen. Er wordt niet meer belegd, er wordt gehandeld.
Kwaliteit en prijs zijn belangrijk
Bij andere beleggers lijkt het idee te zijn ontstaan dat je voor kwaliteit en groei best wat te veel mag betalen, want het bedrijf “groeit” wel in die prijs. Ik verwijs graag opnieuw naar de nifty fifty periode waarover ik schreef in juli vorig jaar en over de dotcom periode. In deze periode moesten beleggers zelfs bij de beste bedrijven het daarna 12 tot 18 jaar stellen zonder winst op hun aandelen, in de veronderstelling dat ze niet met verlies verkochten.
Ik ga even het voorbeeld van Microsoft herhalen. Wie eind 1999 Microsoft kocht, moest tot eind 2016 wachten om terug een koerswinst te maken op zijn of haar belegging. Let op, wie toen op de top kocht en 21 jaar kon wachten heeft ook nu een rendement van 6,7% per jaar gerealiseerd, en velen zouden daarvoor tekenen. Maar wie geduldig wachtte tot Microsoft wel aan een normale prijs of zelfs goedkoop noteerde zou op 12 jaar een winst van 23,26% gemaakt hebben.
Kwaliteit kan je redding zijn, maar de prijs die je betaalt blijft wel doorslaggevend voor je uiteindelijke rendement.
De regel van Warren Buffett is, verlies geen geld. Dat begint bij het bepalen van de kwaliteit, of de waardevastheid van de activa. Het tweede deel is hoeveel je ervoor betaalt, het liefst zoveel mogelijk onder de echte waarde.
En daarom begrijp ik crypto en vele hype aandelen niet. Welke zijn de parameters die je kan gebruiken om te bepalen of deze kwalitatief zijn bij de aandelen of waardevast bij crypto. Gezien de enorme bokkensprongen die ze maken kunnen we ons daarbij vragen stellen. En ook het tweede aspect is niet te bepalen. Hoe kan je weten of je een goede of eerlijke prijs betaalt? Op welke parameters waardeer je deze?
Ik ga in herhaling vallen. Waarom koopt men niet gewoon bedrijven waarvan men eigenaar wil zijn? Bedrijven die je geld opleveren.
De krantentest
En zo ga ik ook nog even de brug maken naar een andere actuele hype die me stoort, namelijk ESG ofwel duurzaam beleggen. Ook dat begrijp ik niet. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet tegen duurzaamheid, diversiteit of het milieu, wel tegen het label. In mijn ogen is dit weer een idee uitgevonden door slimme financiers. Is duurzaam beleggen niet het perfecte excuus om slechter te presteren bij het beleggen? Wie kan er nu kwaad zijn dat de beleggingen minder hebben opgebracht als het duurzaam is, koken kost namelijk geld.
Daarnaast zien we ook het fenomeen greenwashing opkomen. De trend dat bedrijven nu opeens allerlei zaken tentoonspreiden van wat zij goed doen voor diversiteit, omgeving en milieu, zonder dat dit een echte impact heeft. Steeds meer pagina’s in jaarverslagen worden hiermee gevuld.
Ik ga de recente quote van Charlie Munger hiervoor nog eens boven halen, al deed hij ze over SPAC’s: “It’s just that the investment banking profession will sell shit as long as shit can be sold”. Over het ESG-label hangt dan gewoon een groen laagje.
Ik herhaal wat ik boven schreef, waarom koopt men niet gewoon bedrijven waarvan men eigenaar wil zijn? Ik wil aan al mijn vrienden met trots kunnen vertellen van welke bedrijven ik eigenaar ben. Als ik beschaamd zou zijn over een bedrijf, of haar management, dan voldoet deze niet.
Warren Buffett noemt dit de “newspaper test”. Hoe zou je je erbij voelen als morgen je portefeuille in de krant staat. Zou je je schamen voor sommige beleggingsbeslissingen?
Ik wil eigenaar zijn van ethische bedrijven met een eerlijk management dat aandacht heeft voor goed bestuur, diversiteit, de leefomgeving en het milieu. Dat is mijn norm en maatstaf, daarvoor heb ik geen ESG scores nodig.
Daarom herhaal ik nogmaals: denk als een eigenaar bij het beleggen. Beleg enkel in bedrijven die je ook voor 100% zou willen bezitten en willen leiden. En kijk ook uit dat je niet teveel betaalt zodat je ook nog kan genieten van de vruchten.
