Toen ik in 2010 bezig was met alles op te zetten voor de lancering van mijn beursbrief had ik mezelf voorgenomen nooit één van die doem-predikers te worden.
Als je maar lang genoeg een crash voorspelt, dan krijg je op een bepaald ogenblik gelijk.
En waarom zou ik ook zo’n doemberichten de wereld in willen sturen?
Ik ben namelijk uitermate positief over beleggen en aandelen. Ik ben heel positief op lange termijn voor beleggers die weten waar ze mee bezig zijn.
Dat doet me steeds denken aan mijn favoriete quote van Joël Greenblatt:
“Choosing individual stocks without any idea of what you're looking for is like running through a dynamite factory with a burning match. You may live, but you're still an idiot.”
Ik ben ook zeer positief over ondergewaardeerde aandelen in hun geheel. En ik juich ook volatiliteit toe in de aandelenkoersen, want het is deze die zorgt voor koopkansen.
Nuance daarbij, ik hou van volatiliteit in de beurskoers, niet in de cijfers van het bedrijf. Ik wil met enige zekerheid kunnen voorspellen (gokken?) waar de omzet en winst over enkele jaren naar toe gaan. Een tijdelijke dip kan ik verdragen, als deze een specifieke reden heeft.
En toch als ik mijn nieuwsbrieven van de afgelopen weken ga teruglezen, dan ben ik toch een beetje een doem-prediker geworden.
Hoewel het niet gewoon prediken is, de cijfers ondersteunen mijn visie.
Toch voel ik me vandaag gedwongen om nog een keer dezelfde boodschap te brengen. Het is niet omdat de beurs enkele procenten daalt dat deze ineens goedkoop is.
Ik zie op allerlei fora direct hoera berichten verschijnen en een lijst van wat er direct werd aangekocht alsof dit een unieke koopkans betrof.
En dan maak ik me zorgen. Op de fora die ik lees, worden dan meestal nog wel de meest kwalitatieve aandelen gekocht. Hoewel ook deze te duur aankopen geen goede zaak is, is het nog altijd beter dan een slecht aandeel teveel betalen.
Maar als zij al zo reageren, hoe gaat dan de rest van de beleggers er mee om? Wat als de echte daling er komt, hebben ze dan nog geld over om nog koopjes te doen. Met andere woorden, hebben deze bodemvissers genoeg geld opzij staan om ook te kopen als de echte bodem bereikt is?
Zelf slaagde ik daar in het verleden ook niet in. Echt op de bodem kopen is me niet gegeven, maar meestal was hij al wel in het zicht. Vandaag zie ik de bodem nog niet.
Na de recente verkoop van Antofagasta en ondanks enkele aankopen zit ik al terug op 26,6% cash in mijn portefeuille.
Ik heb hiervoor geen vaste regels, ik spaar de cash niet bewust op. Maar ik denk dat een set vaste regels voor heel veel beleggers een soelaas zou brengen om te weten wanneer ze mogen kopen en moeten verkopen.
Ik ben een echte waardebelegger in hart en nieren. Ik zal ook steeds op deze manier beleggen. Maar aan de andere kant ben ik me zeer bewust dat mijn grootste kwaliteit als belegger is dat ik stoïcijns kan blijven onder de koersschommelingen (de andere technieken kan je leren!), maar dat dat niet iedereen gegeven is.
Met een duidelijke set van regels en voldoende spreiding kan je emoties volledig uitschakelen en toch voor een groot deel profiteren van de logische principes van het waardebeleggen, namelijk degelijke kwaliteit goedkoop kopen.
